Als de combinaties een voor een binnenkomen, is het helder dat het onze mannen zijn die een probleem hebben en Erik in het bijzonder. Als ik de chirurg in het ziekenhuis aan de telefoon heb vóór Erik met spoed onder het mes gaat wordt langzaam duidelijk dat het foute boel is.
Zondag en woensdag ondergaat Erik operaties aan zijn enkel, been en rug. Vooral het laatste is in mijn ogen enorm spannend. Iedereen, inclusief ikzelf doet zijn/haar stinkend best om het te relativeren. Als de rug het spannendst was, hadden ze die wel als eerste gedaan en meer van dit soort teksten moeten de spanning wegnemen.
Om 13.00 duw ik Erik tot aan de operatiekamer, het laatste wat hij tegen mij zegt: ”Het komt allemaal goed, hou je taai.” Dat hadden mijn woorden naar hem moeten zijn, blijkbaar kent hij me te goed en ziet hij dat ik me zorgen maak. De rest van de middag is zwaar, de operatie zou tussen de 45 minuten en 2 uur duren, om 17.30 is er nog niets bekend. Eindelijk komt het verlossende woord rond 17.45, Erik komt terug naar zaal.
Zodra hij binnen wordt gereden, moet er van alles en nog wat worden aangesloten, ik sta op een meter afstand toe te kijken en betrap me er op dat mijn ogen maar op één plaats zijn gericht, Erik zijn voeten. Gaat er iets bewegen of niet, ik durf Erik niets te vragen maar zie dan tot mijn grote opluchting dat hij zijn rechterbeen een beetje optrekt. Ik leg mijn hand op zijn knie en ik zie dat hij reageert pffffffff wat een opluchting.
Vanaf hier moeten we verder, In de eerste dagen gaat het behoorlijk heen en weer, dan weer gaat het heel lekker dan weer is het een stuk minder. Het niet binnenhouden van het eten is de grootste zorg op dit moment. Zolang hij niets binnenhoudt moet de medicatie via het infuus en krijgt hij niet voldoende voedsel binnen om aan te sterken. Als zaterdagavond de stoelgang een handje wordt geholpen knapt Erik meteen op. Het lijkt of er een schakelaar is omgezet. Hoewel Erik de ingreep heel vervelend vond, was het wel precies het duwtje wat nodig was.
Vandaag is Erik verder gegaan waar hij gisteren gestopt is, hij gaat voor het eerst staan en voor de tweede keer in een stoel. In de ochtend ben ik daar niet bij, maar als hij in de avond nog een keer in de stoel wil gaan zitten wordt duidelijk hoeveel energie dit kost. Zijn zus Sanne schreef het al op haar Facebook pagina, de dingen die vorige week nog vanzelfsprekend waren , zijn nu doelen geworden. Het doet me pijn om hem zo te zien vechten om tien minuten te kunnen zitten, maar het maakt me ook enorm trots. Wat een vechtjas is het toch, ik wist dat al lang en ben blij dat daar niets van verdwenen is. Als hij terug zijn bed in gaat, vraagt hij of ik wil helpen. Hij zegt veel vertrouwen te hebben in de verpleging, maar nog meer in mij. Samen met een van de verpleegkundigen help ik hem weer in zijn bed waarna ik richting huis vertrek.
We zijn nu een week na code rood, zou mooi zijn als we de komende week groen licht krijgen voor transfer naar Volendam.